Αφιερωμένο σε όσες θα περάσουμε μόνες τον "Άγιο Βαλεντίνο"...και όχι μόνο...

Άνθρωποι έρχονται και φεύγουν από τη ζωή μας... Άλλοι μένουν για πάντα, άλλοι φεύγουν οριστικά και άλλοι επιστρέφουν μετά από κάποιο χρονικό διάστημα ζητώντας συγχώρεση. «Συγνώμη...» Πόσο όμως αληθινή μπορεί να είναι αυτή η λέξη; Πως είναι δυνατόν ένα άτομο που έφυγε τόσο ξαφνικά απο τη ζωή σου χωρίς εξηγήσεις, που σε έκανε να πονέσεις τόσο πολύ, να γυρίσει το χρόνο πίσω; Και πως μπορείς να είσαι τόσο σίγουρη οτι δεν θα ξαναφύγει; Λένε πως αυτός που δεν συγχωρεί είναι αδύναμος γιατί με αυτή του την αντίδραση φαίνεται πως φοβάται να ρισκάρει και πως προσπαθεί να προφυλάξει τον εαυτό του... Ναι, αλλά κανείς δεν ξέρει πόση δύναμη έχει αυτός ο άνθρωπος μέσα του για να μην το κάνει... Ωραία... Συγχωρείς... Και μετά; Τι γίνεται; Μήπως οι κακές συνήθειες θα διαγραφούν μια και καλή από τη μνήμη σου; Κι αν σου δώσει την παραμικρή αφορμή και όλες οι άσχημες ανμνήσεις περάσουν πάλι από μπροστά σου σαν εφιάλτης; Αρχίζεις να σκέφτεσαι ότι για άλλη μια φορά εσύ ήσουν το θύμα κι όλο αυτό σιγά σιγά σε αρρωσταίνει, σε φθείρει ψυχικά. Όταν ερωτευόμαστε ζούμε σ’ένα κόσμο εντελώς δικό μας, ουτοπικό... Αγνοούμε ή δικαιολογούμε την άσχημη συμπεριφορά του άλλου. Αυτό δεν λέγεται ευτυχία αλλά ψευδαίσθηση... Το άτομο που θα σε κάνει πραγματικά ευτυχισμένη δεν θα σε πονέσει... Κι ας λένε πως ό,τι αξίζει πονάει... Οι ευκαιρίες θα πρέπει να δίνονται μια φορά... Κοιτάξου στον καθρέφτη...Τι σου λείπει; Τι σου δίνει αυτό το άτομο που δεν μπορούν να στο δώσουν αλλοί; Η απάντηση είναι «τίποτα»... Είναι απλώς ένας άνδρας κι εσύ απλά τον έχεις θεοποιήσει...