Ένας μικρός "θάνατος"...

Για ποιό λόγο να υπάρχει στις ζωές μας ο χωρισμός; Ή αλλιώς ο απο-χωρισμός; Γιατί να υπάρξει κάποιος, έστω και ένας, που κάποια στιγμή κατά τη διάρκεια της πορεία της ζωής σου θα σου πει «αντίο» με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο;; Κάποιος είπε πως κάθε χωρισμός είναι ένας μικρός θάνατος... Συμφωνώ... Είναι σαν ένα μαχαίρι να καρφώνεται μέσα στο στήθος σου και είσαι ανήμπορος να το βγάλεις...Σαν ξαφνικά να χάνεται όλο το οξυγόνο του κόσμου και δεν μπορείς να αναπνεύσεις... Σαν να προσπαθείς να κρατηθείς στη ζωή με κάθε τρόπο και ένα αόρατο χέρι σε τραβάει προς το θάνατο... Αυτό ακριβώς... «ένας μικρός θάνατος...»

True Love...

Όταν η γυναίκα του σκιτσογράφου Ρόναλντ Σίρλ διαγνώστηκε με καρκίνο, εκείνος αποφάσισε να της χαρίζει ένα σκίτσο κάθε φορά που πήγαινε για χημειοθεραπεία.  Εκείνη γιατρεύτηκε και εζήσαν ευτυχισμένοι μαζί για 42 ολόκληρα χρόνια, μέχρι που εκείνος πέθανε -91 ετών- στην αγκαλιά της...      


(και να έρχεται και ο αναστεναγμός..!-πώς όχι;;;) 

Κι όμως η ερωτική απογοήτευση μπορεί να μας σκοτώσει...

Μετά από πολλά χρόνια δουλειάς, η μελέτη που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό της Καρδιολογικής Εταιρείας της Αμερικής, επιβεβαιώνει αυτό που οι ποιητές του 16ου αιώνα ήξεραν για καιρό: η ερωτική απογοήτευση μπορεί να αποβεί θανατηφόρα! Oops!Αν το σκεφτούμε καλά πόσες ιστορίες ξέρουμε όπου πεθαίνει ο ένας σύζυγος και μετά από λίγες μέρες πεθαίνει και ο άλλος? Που μια μητέρα παθαίνει καρδιακή προσβολή μετά τον χαμό του παιδιού της? Χωρίς αμφιβολία πρόκειται για ένα τραγικό φαινόμενο, που προκύπτει από τους δυνατούς δεσμούς που αναπτύσσουν οι άνθρωποι μεταξύ τους , και τώρα στην εποχή μας είναι πιο συχνό  από ποτέ .

Προηγούμενες μελέτες έχουν συνδέσει καρδιακά προβλήματα με περιόδους πένθους ή απώλειας. Ήταν γιατροί της Ιαπωνίας αυτοί που ανακάλυψαν πρώτοι το φαινόμενο το 1990. Παρ ‘ όλα αυτά η νέα ετούτη μελέτη δείχνει ότι όταν ένα άτομο πενθεί αμέσως μετά το θάνατο ενός αγαπημένου του προσώπου , είναι  21 φορές πιο επιρρεπές στην καρδιακή προσβολή.

Οι γιατροί στο Ιατρικό Κέντρο Beth Israel Deaconess της Βοστόνης, παρακολουθούσαν για 5 χρόνια 2000 ασθενείς που είχαν υποστεί καρδιακή προσβολή. Αν και βρήκαν ότι οι ασθενείς με ιστορικό καρδιακών προβλημάτων ήταν πιο επιρρεπείς σε επιπλέον προσβολές ,ακόμη όμως και εκείνοι που η κάρδια τους ήταν τέλεια και ισχυρή βρίσκονταν σε κίνδυνο για πιθανή προσβολή αν πολύ λίγες μέρες πριν είχε πεθάνει ένα αγαπημένο μέλος της οικογένειας, ένας στενός φίλος ή ένας συνεργάτη τους.

Λαμβάνοντας υπόψη ότι οι μεγαλύτερες συγκινήσεις προέρχονται από την κατάθλιψη κατά την διάρκεια πένθους , από την οργή , την θλίψη και το εξουθενωτικό άγχος τότε σίγουρα η μελέτη βγάζει νόημα.  Άλλωστε οι φυσικές παρενέργειες της συναισθηματικής κατάρρευσης , είναι η αυξημένη αρτηριακή πίεση , οι έντονοι καρδιακοί παλμοί , πολλές ορμόνες άγχους και αδρεναλίνης και αυξημένες πιθανότητες σχηματισμού θρόμβων του αίματος.

Ο κίνδυνος μάλιστα είναι ιδιαίτερα μεγάλος για τις γυναίκες. Μια ξεχωριστή μελέτη, που κυκλοφόρησε τον Νοέμβριο , λέει πως οι γυναίκες έχουν κατά μέσο όρο 7,5 περισσότερες πιθανότητες από τους άντρες , να υποστούν μια καρδιακή προσβολή κατά την διάρκεια του πένθους ή της απώλειας. Ο αριθμός αυξάνεται σε 9,5 για τις γυναίκες κάτω των 55 ετών. Σύμφωνα με τον δόκτορα Abhiram Prasad ,καρδιολόγου του  Mayo Clinic  « Είναι η μόνη καρδιακή πάθηση όπου υπάρχει μια τέτοια επικράτηση των γυναικών ».

Μμμ... νομίζω πως δεν με "παίρνει" να μιλήσω καν.!(για όσους ξέρουν γιατί...)

Καλύτερα μόνη ή δεσμευμένη..;

ιδού η απορία...

Αναμνήσεις...

Γιατί κάποιες αναμνήσεις έρχονται τόσο εύκολα και τόσο γρήγορα στο μυαλό σου με το που βλέπεις κάποιο άτομο ή είσαι σε κάποιο μέρος;;; Ωραίες αναμνήσεις... Λες και δεν έφυγαν ποτέ από μέσα σου... Λες και δεν πέρασε καιρός...Σαν να ήταν χθες ένα πράμα... Και γελάς.. Και το συζητάς... Σαν να μην έχει γίνει τίποτα που να σε πόνεσαι τόσο... Γι’αυτό πραγματικά πιστεύω πως ο ανθρώπινος οργανισμός έχει κάποιου είδους μηχανισμό, ο οποίος σε κάνει να ξεχνάς όλα τα άσχημα που σου έχουν συμβεί και κρατάει μόνο τα όμορφα (με την διαφορά ότι τα άσχημα στα θυμίζει όταν πρέπει, μόνο για άμυνα). Πόσο σωστό είναι όμως να τα θυμάσαι όλα αυτά..; Σου κάνει καλό; Ή μήπως θα ήταν χίλιες φορές καλύτερα να μην θυμάσαι τίποτα ή να έκανες πως δεν θυμάσαι τίποτα; Θα βοηθούσε αυτό; Κι αν ναι, για πόσο;

Αφιερωμένο σε όσες θα περάσουμε μόνες τον "Άγιο Βαλεντίνο"...και όχι μόνο...

Άνθρωποι έρχονται και φεύγουν από τη ζωή μας... Άλλοι μένουν για πάντα, άλλοι φεύγουν οριστικά και άλλοι επιστρέφουν μετά από κάποιο χρονικό διάστημα ζητώντας συγχώρεση. «Συγνώμη...» Πόσο όμως αληθινή μπορεί να είναι αυτή η λέξη; Πως είναι δυνατόν ένα άτομο που έφυγε τόσο ξαφνικά απο τη ζωή σου χωρίς εξηγήσεις, που σε έκανε να πονέσεις τόσο πολύ, να γυρίσει το χρόνο πίσω; Και πως μπορείς να είσαι τόσο σίγουρη οτι δεν θα ξαναφύγει; Λένε πως αυτός που δεν συγχωρεί είναι αδύναμος γιατί με αυτή του την αντίδραση φαίνεται πως φοβάται να ρισκάρει και πως προσπαθεί να προφυλάξει τον εαυτό του... Ναι, αλλά κανείς δεν ξέρει πόση δύναμη έχει αυτός ο άνθρωπος μέσα του για να μην το κάνει... Ωραία... Συγχωρείς... Και μετά; Τι γίνεται; Μήπως οι κακές συνήθειες θα διαγραφούν μια και καλή από τη μνήμη σου; Κι αν σου δώσει την παραμικρή αφορμή και όλες οι άσχημες ανμνήσεις περάσουν πάλι από μπροστά σου σαν εφιάλτης; Αρχίζεις να σκέφτεσαι ότι για άλλη μια φορά εσύ ήσουν το θύμα κι όλο αυτό σιγά σιγά σε αρρωσταίνει, σε φθείρει ψυχικά. Όταν ερωτευόμαστε ζούμε σ’ένα κόσμο εντελώς δικό μας, ουτοπικό... Αγνοούμε ή δικαιολογούμε την άσχημη συμπεριφορά του άλλου. Αυτό δεν λέγεται ευτυχία αλλά ψευδαίσθηση... Το άτομο που θα σε κάνει πραγματικά ευτυχισμένη δεν θα σε πονέσει... Κι ας λένε πως ό,τι αξίζει πονάει... Οι ευκαιρίες θα πρέπει να δίνονται μια φορά... Κοιτάξου στον καθρέφτη...Τι σου λείπει; Τι σου δίνει αυτό το άτομο που δεν μπορούν να στο δώσουν αλλοί; Η απάντηση είναι «τίποτα»... Είναι απλώς ένας άνδρας κι εσύ απλά τον έχεις θεοποιήσει... 

Γιατί μας «γονατίζει» η ερωτική απογοήτευση...;

Ο χωρισμός από έναν άνθρωπο με τον οποίο είναι κάποιος ερωτευμένος...
διεγείρει τμήματα του εγκεφάλου που παίζουν ρόλο στην επιβράβευση, στον εθισμό και στην παρακίνηση - γεγονός που εξηγεί γιατί ο πόνος από αυτόν είναι τόσο δύσκολο να ελεγχθεί, σύμφωνα με μία νέα μελέτη.
Οι ερευνητές εκτιμούν ότι το εύρημα αυτό εξηγεί τις ακραίες συμπεριφορές που μερικές φορές γεννά η ερωτική απογοήτευση - μεταξύ αυτών την παρακολούθηση του ατόμου που έφυγε, τις αυτοκτονικές τάσεις ή ακόμα και τους φόνους λόγω ερωτικού πάθους.
Επιστήμονες από το Πανεπιστήμιο Ράτγκερς στο Νιου Τζέρσι και τρία πανεπιστήμια της Νέας Υόρκης (το Stony Brook, το Yeshiva και το NY State), υπέβαλλαν σε μια εξελιγμένη μορφή μαγνητικής τομογραφίας 15 ετεροφυλόφιλους φοιτητές και φοιτήτριες, τους οποίους είχαν χωρίσει πρόσφατα οι σύντροφοί τους αλλά αυτοί εξακολουθούσαν να είναι τρελά ερωτευμένοι μαζί τους.
Η εξέταση λέγεται λειτουργική μαγνητική τομογραφία (fMRI) και αποκαλύπτει πως ενεργοποιούνται τα διάφορα τμήματα του εγκεφάλου κάθε φορά που σκεφτόμαστε ή κάνουμε κάτι.
Η μέση διάρκεια του χρόνου που είχε περάσει από τον χωρισμό έως την δήλωση συμμετοχής στη μελέτη ήταν 63 ημέρες, όλοι οι εθελοντές είχαν υψηλές βαθμολογίες σε ειδικά τεστ αξιολόγησης του πόσο ερωτευμένοι ήταν, ενώ όλοι είπαν πως περνούσαν το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας (πάνω από το 85%) σκεπτόμενοι την/τον πρώην σύντροφό τους και λαχταρώντας να γυρίσει.
Τρικυμία εν κρανίω...
Όταν οι ερευνητές έδειξαν στους εθελοντές τους μία φωτογραφία του/της πρώην συντρόφου τους, υπήρξε πολύ μεγαλύτερη δραστηριότητα σε ορισμένα τμήματα του εγκεφάλου απ' ό,τι όταν τους έδειξαν την «ουδέτερη» φωτογραφία ενός απλού φίλου τους.
Η αυξημένη δραστηριότητα παρατηρήθηκε:

* Στην κοιλιακή καλυπτήρια περιοχή του μέσου εγκεφάλου, η οποία περιέχει το κέντρο ευχαρίστησης, ελέγχει τα κίνητρα και την ανταμοιβή, και είναι γνωστό πως παίζει ρόλο στην ερωτική αγάπη.
* Στον επικλινή πυρήνα και στον κογχιομετωπιαίο/προμετωπιαίο φλοιό, που εμπλέκονται στην λαχτάρα και στον εθισμό.
* Στον νησιδιακό φλοιό και στο πρόσθιο τμήμα της έλικας του προσαγωγείου, που παίζουν ρόλο στον σωματικό πόνο και στην συντριβή.
...αλλά και ελπίδα
Υπάρχει όμως ελπίδα για τους ερωτοχτυπημένους. Οι ερευνητές ανακάλυψαν πως όσο περισσότερος καιρός είχε περάσει από τον χωρισμό, τόσο μικρότερη ήταν η δραστηριότητα σε μία άλλη περιοχή του εγκεφάλου (το δεξιό κοιλιακό κέλυφος/ωχρά σφαίρα) η οποία σχετίζεται με την προσκόλληση.
Επιπλέον, υπήρχε ενεργοποίηση στις περιοχές του εγκεφάλου που παίζουν ρόλο στην διαχείριση των δύσκολων συναισθηματικών καταστάσεων και στην αξιολόγηση του τι χάνουμε και τι κερδίζουμε. Αυτό υποδηλώνει πως όταν βρισκόμαστε αντιμέτωποι με έναν χωρισμό, προσπαθούμε να καταλάβουμε και να μάθουμε από αυτήν την δύσκολη κατάσταση - και αυτό είναι μια πολύ υγιής αντίδραση, λένε οι ερευνητές.
Η μελέτη δημοσιεύθηκε στην «Επιθεώρηση Νευροφυσιολογίας» (JN) την οποία εκδίδει η Αμερικανική Ψυχολογική Εταιρεία (APS). Σύμφωνα με την APS, συνοπτικά τα ευρήματα της μελέτης υποδηλώνουν ότι «το πάθος της ερωτικής αγάπης δεν είναι ένα συγκεκριμένο συναίσθημα» αλλά μια ολόκληρη κατάσταση.
Επιπλέον, όσα αποκαλύπτει η νέα μελέτη ενισχύουν την θεωρία ότι «η ερωτική απογοήτευση είναι μια ειδική μορφή εθισμού» - και μάλλον γι' αυτό είναι τόσο δύσκολο να τον/την αφήσουμε να φύγει...